Vervoersfaciliteiten hondengeleiders
Onlangs bezocht ik de hondengeleiders van de eenheid Den Haag om eens even bij te praten over hun werk en rechtspositie. Daar was de laatste tijd nogal wat om te doen geweest. Aan het eind werd ik in een bijtpak gehesen en mocht ik ervaren hoe het voelt om een getrainde politiehond aan je arm of been te hebben hangen.
Sinds 1 januari 2010 is de Regeling voorzieningen hondengeleiders politie van kracht. Die zou voor landelijke rechtsgelijkheid moeten zorgen. Helaas blijken her en der nog altijd grote verschillen te bestaan, zelfs na de omvorming tot een nationaal korps sinds 1 januari 2013.
Opvallend is bijvoorbeeld dat in sommige voormalige politieregio’s hondengeleiders voor het werkverkeer een dienstauto ter beschikking hebben, terwijl er ook regio’s zijn waar collega’s de diensthond met eigen vervoer dienen te transporteren van hun werkplek naar hun woonadres. Belangrijk verschil is dat de collega’s met dienstauto direct inzetbaar zijn vanaf het moment dat ze hun hond in hun dienstauto zetten. Collega’s zonder dienstauto moeten eerst met hun privévoertuig en hond naar hun opstapplaats rijden om hun hond over te zetten in een dienstauto en dan vanaf daar aan het werk te gaan.
Waardedaling
De collega’s die hun eigen auto moeten gebruiken voor het transport van de diensthond ontvangen daarvoor een reiskostenvergoeding van 28 cent per kilometer – wat sowieso onvoldoende is om een auto te kunnen rijden. Daarnaast krijgen ze een kooi voor in hun auto of een aanhangwagen om de hond mee te transporteren. Dat is mooi, maar collega’s die thuis geen plaats hebben voor het stallen van een aanhangwagen zijn gedwongen een kooi in hun eigen auto te laten plaatsen. Daaraan kleeft het nadeel dat de auto naar de hond gaat ruiken en daardoor sterk in waarde daalt. Hier biedt de Regeling voorzieningen hondengeleiders politie geen compensatie voor.
De collega’s die wel over dienstvervoer beschikken worden uiteraard niet met bovengenoemde kosten en verliesposten opgezadeld. De NPB vindt het te gek voor woorden dat deze verschillen nog bestaan. Volgens ons is het zowel voor de werkgever als voor de hondengeleider het beste als elke hondengeleider een dienstauto krijgt toegewezen.
Samen sterk
Wij gaan de komende periode contact zoeken met hondengeleiders uit heel het land en proberen een afspraak te maken om de koppen eens bij elkaar te steken. We gaan dan kijken wat nu voor iedereen de beste manier van werken zou zijn. Zodra die duidelijk is, maken we een plan om daar zoveel mogelijk naartoe te werken.
Ik ga ervan uit dat ik in contact kan komen met hondengeleiders vanuit alle voormalige regiokorpsen. Collega’s die zich bij voorbaat als contactpersoon willen aanmelden of vragen of opmerkingen kwijt willen, kunnen mailen naar plathouwers@politiebond.nl.
Dan nog even terugkomend op mijn ervaring met het pak. Als hondenliefhebber vond ik het heel mooi om dat te mogen ervaren. Dankzij de bescherming van het pak voel je niet zoveel van de beet, maar je ervaart wel met hoeveel kracht zo’n hond in je arm hangt en dat hij echt niet zomaar even gaat loslaten. Ik begrijp nu goed waarom dit zo’n sterk en effectief middel is. Nogmaals dank voor deze bijzondere belevenis, Haagse collega’s!