In Memoriam Jakob Bos

Beste mensen,

Net als jullie wist ik al een tijdje dat deze dag zou komen. Toch zorgde het nieuws van de voorgenomen euthanasie en later het overlijden van Jakob bij mij voor heftige nieuwe schokken van verdriet.

Schokken die me deden terugdenken aan meer dan twintig jaar geleden. Toen had ik na een bezoek aan Jakob ook al een keer afscheid van hem genomen met de gedachte dat ik hem niet meer levend terug zou zien. Dat was hier in Groningen, in het ziekenhuis. Ik liep daarna samen met Roel Visscher dat gebouw uit. We waren allebei ontdaan omdat we zeker dachten te weten dat we Jakob voor de laatste keer hadden gesproken.

Maar een paar dagen later hoorden we dat er twee vervangende longen voor hem klaar lagen. Een ingrijpende operatie volgde, met daarna een lange revalidatie en uiteindelijk een fantastisch herstel. Een herboren Jakob begon aan een tweede leven.

Al snel werd duidelijk dat hij zijn eerste leven niet vergeten was. De waarden die hij altijd al belangrijk had gevonden bleven voor Jakob de moeite van het verdedigen waard. Dat heeft geleid tot zijn blijvende inzet voor de Nederlandse Politiebond in meerdere rollen en functies. Al met al heeft hij ons vakbondswerk tientallen jaren gestut en verrijkt. Dat zullen we niet vergeten.

Sinds 2013 hebben we in Nederland één landelijk politiekorps. Dat is de opvolger van de 26 regiokorpsen die we daarvoor achttien jaar lang hadden en van het stelsel met een gemeente- en een Rijkspolitie dat voor 1994 bestond. Jakob werd al actief binnen de NPB ten tijde van de gemeentepolitie Groningen. Maar de meesten van ons leerden hem pas echt kennen toen hij ook aan de slag ging als personeelsvertegenwoordiger in de medezeggenschap.

Jakob werd de eerste voorzitter van de Redico: de regionale dienstcommissie van het regiokorps Groningen. Op veel personele beleidsnotities uit die tijd zitten sporen van zijn DNA. Mede daardoor was de invloed van de Redico jarenlang opvallend groot.

Zoals gezegd heeft Jakob heel veel klussen geklaard voor de NPB. Te veel om hier nu gedetailleerd te  beschrijven. De laatste jaren was hij vooral actief op het gebied van de individuele rechtshulp. Hij kwam graag op voor collega’s die in hun werk of leven pech hadden gehad of naar zijn gevoel onterecht of veel te hard werden aangepakt.

In het verdedigen van hun individuele belangen kon Jakob zijn hele ziel en zaligheid leggen. De dag voor zijn overlijden had hij nog contact met de juridische afdeling op het NPB-hoofdkantoor om voor een paar van ‘zijn’ klanten wat zaken goed af te handelen. 

Resoluut in verzet komen tegen onrecht deed Jakob niet alleen in IB-zaken voor de bond. Eigenlijk heeft hij daar ook binnen het korps zijn werk van gemaakt. Zijn stelling was dat door ziekte of pech uitgevallen medewerkers niet beter worden door thuis te zitten. Je krijgt pas weer zin in werk en misschien wel in het leven als je weer mee kan doen. Hij heeft daar in Noord-Nederland een heel succesvol re-integratie-traject voor opgestart.

Tijdens onze laatste ontmoeting gaf hij me daarover een stapel beleidsdocumenten mee. Hij vroeg me toen de sociale gedachte achter het project te bewaken en ervoor te zorgen dat het wordt voortgezet. En nu ik dit hier zo vertel… krijg ik zomaar het idee dat ik daar geen aparte afspraak meer over hoef te maken met de eenheidschef.

De ziekte die Jakob heeft getroffen konden we niet voorkomen of genezen, maar zijn gedachtegoed in de praktijk blijven brengen lijkt me het minste wat we kunnen doen. Zeker als we bedenken wat hij in zijn twee levens allemaal heeft betekend en voor elkaar heeft gekregen voor leden van de NPB.

Namens de bond wens ik Annelies, de naaste familie en vrienden van Jakob en alle collega’s die hem zullen moeten missen veel sterkte bij het dragen van dit gevoelige verlies.

Albert Springer,
NPB-vicevoorzitter