CAO-bijeenkomst Rotterdam
U heeft natuurlijk de onderhandelingen over een nieuwe politie-CAO op de voet gevolgd. Wellicht heeft u inmiddels, net als ik, een van de infobijeenkomsten daarover bezocht of gaat u dat nog doen. Zo niet, dan hoop ik dat u de pagina’s met ‘veelgestelde vragen’ op de NPB-website of in het komende bondsblad nog even bekijkt alvorens u straks tot stemmen over gaat.
De bijeenkomst in Rotterdam vond ik verhelderend. Wel ben ik weer geschrokken van het wantrouwen dat wij politiemensen hebben opgebouwd jegens onze werkgever. Ook de toon waarop en de bewoordingen waarin we nu zelfs onderling met elkaar praten is choquerend. Er is duidelijk veel kapotgemaakt bij de gemiddelde politiemens! Wel heb ik nu een beter gevoel bij dat onderhandelaarsakkoord.
Dat is namelijk helemaal zo slecht niet als u wellicht in de wandelgangen, op intranet of via social media gehoord heeft.
Nee, wacht nou even!
Daarmee wil ik niet beweren dat het allemaal rozengeur en maneschijn is. Het kan altijd nóg beter. Zo schiet het akkoord tekort in nieuw beleid voor onze oudere collega’s. Op dat terrein zijn onze onderhandelaars tegen wettelijke (fiscale) blokkades aangelopen en tegen het embargo van premier Rutte op collectieve regelingen die overheidspersoneel de mogelijkheid geven om eerder met werken te stoppen. Zelfs onze onderhandelaars kunnen zulk ijzer niet met handen breken en dat respecteer ik.
Maar weet dat onze onderhandelaars zich voor de volle 200 procent hebben ingezet. Er is hard geknokt. Van de inzetbrief van onze werkgever is geen spaan heel gebleven. De flexvoorstellen zijn van tafel. In deze CAO zit meer geld dan in voorgaande CAO’s, geld dat in betere doorgroeimogelijkheden zal gaan zitten, in capaciteit, opleidingen en salarissen.
'Wat een kutverhaal!'
Een van de collega’s riep op enig moment op zijn Rotterdams dat hij het een ‘kutverhaal’ vond. Hij werkt al langer bij de baas en is meermaals naar huis gestuurd met mooie beloften waar uiteindelijk niets van kwam. Velen van ons hebben er geen vertrouwen meer in, we voelen ons veronachtzaamd en in de steek gelaten en we zijn boos. Het is alleen niet netjes om die boosheid te projecteren op uitgerekend de mensen die de laatste maanden zo hun best voor ons gedaan hebben.
Ballen
Kijk, als het aan mij gelegen had, dan waren de acties van het weekend van 14 tot 16 september dus gewoon doorgegaan. We hadden ze eindelijk bij de spreekwoordelijke ballen en nu hebben we die losgelaten voordat we er flink in hebben kunnen knijpen. Ik vind dat jammer. Maar ik ben dan ook een rancuneuze klootzak en daarom bereik ik dus ook nooit iets als ik moet onderhandelen.
Afgang voor de korpsleiding
En jawel, ik ben nog steeds pissig. In een collectieve arbeidsovereenkomst zouden afspraken over arbeidsvoorwaarden moeten staan. Over loon dus, en toeslagen, betaling van overwerk, werktijden of pensioen. Door het geblunder van de korpsleiding van de laatste jaren gaan de onderhandelingen daar niet meer over, maar over het repareren van de organisatie en de manier waarop die gerund wordt.
Gestoethaspel
Wij betalen ongewild en onverdiend de prijs voor de overhaaste en ondoordachte invoering van de Nationale Politie en het gestoethaspel met het nieuwe functiehuis. De Nationale Politie heeft haar tactische en strategische zaken niet op orde en het is eigenlijk te gek voor woorden dat de bonden nu maar met voorstellen zijn gekomen om te fixen wat de werkgever allemaal heeft nagelaten op het gebied van vergrijzing en instroom, loopbaanmogelijkheden, capaciteit, opleidingen en beleid.
Straks is het zo ver dat de korpsleiding elke vier maanden aan het handje van de bonden mee moet naar de minister, om te vertellen of ze haar werk wel gedaan heeft. Dat is een afgang voor de korpsleiding, maar kudos voor de bonden dat ze het voor elkaar gekregen hebben.
Tenzij we natuurlijk straks in meerderheid ‘nee’ stemmen. Maar dan gaat wel het hele akkoord van tafel – ook de huidige pluspunten – en moet het onderhandelen weer helemaal opnieuw beginnen.