Deze collega, een veertiger, heeft zich met ziel en zaligheid ingezet voor zijn werkgever en voor ons, de maatschappij. Dat is hem duur komen te staan: hij liep PTSS, een burn-out en een lichte depressie op. Te snel overprikkeld en daardoor sociaal geïsoleerd voelt hij zich in de steek gelaten door zijn collega’s en zijn werkgever. Het obligate fruitmandje is bezorgd, maar daarna volgde radiostilte.

Nu kampt hij met angsten die zijn leven beperken. Durft hij niet naar een supermarkt zonder dat zijn zoon bij hem is. Zijn zoon en diens vriendin slaagden voor hun eindexamen, maar naar de diploma-uitreiking durft hij niet. Of hij moet achterin gaan zitten, bij de deur. Pas bij het Psychotrauma Diagnose Centrum in Diemen sprak hij voor het eerst over zijn probleem en zijn emoties. Daarover zegt hij: ‘Bij de politie praatte ik niet over mijn emoties. Je gaat in zo’n club niet de zwakke broeder uithangen.’

Dat is de achilleshiel van de politiemens. Wij praten met z’n allen te weinig over emoties, want dat associëren we – ten onrechte – met zwakte. We durven onszelf nog altijd niet bloot te geven op momenten dat we voelen dat het niet goed met ons gaat. De leidinggevenden onder ons vragen te weinig door, ook al zien ze de signalen wel.

Ik herken dat. Jaren geleden zat ik huilend op het damestoilet, op een maandag, twee minuten voor twaalf. Met trillende handen en een hartslag van heb ik jou daar zat ik te wachten op de sirene, het eerste geluid dat ik niet meer aankon. Te hard, te schel. Ik had sowieso al het gevoel de hele dag een onzichtbare hongerige tijger bij me te hebben, die me elk moment kon grijpen. Ik was hele dagen nerveus en bang. Zweethanden, puddingknieën, benauwd. Ik hyperventileerde, vluchtte winkels uit en stond stiekem in de fietsenstalling mijn moed bij elkaar te verzamelen om het bureau binnen te gaan. Goddank geen PTSS, maar wel een burn-out en een depressie.

Zwakke broederNerveus en bang