Een paar voorbeelden. Het eindeloos opnieuw moeten invullen van formulieren. Herkeuring op herkeuring, ook nadat de PTSS al is vastgesteld door de speciaal daarvoor ingerichte politiepoli in Diemen. Procedures die niet maanden maar járen duren en waarbij de werkgever al te vaak vervalt in algehele radiostilte. Zelfs op aangetekende brieven wordt niet gereageerd.

Dan de commissie van ‘wijzen’ die moet beoordelen of de PTSS al dan niet samenhangt met ervaringen tijdens het politiewerk. Die commissie noemde de zelfmoord van een collega een ‘akelig incident’, maar ‘niet buitensporig’. Hoe kun je dat in hemelsnaam voor een ander bepalen? Om nog maar te zwijgen over de oud-collega die voor een officieel gesprek werd uitgenodigd op de locatie waar zij een van haar traumatiserende ervaringen meemaakte.

Let wel: professor Berthold Gersons voorzag de politieorganisatie in 2012 al van een blauwdruk voor het professioneel omgaan met PTSS. We. Zijn. Zes. Fucking. Jaar. Verder. Daarom schakelde ik dinsdag opnieuw met bovenmatige interesse in op het televisieprogramma . Benieuwd naar wat korpschef Erik Akerboom te vertellen had. Ik had mijn tijd beter kunnen besteden: zijn antwoorden bleven oppervlakkig en wars van enige emotie. Wat een gemiste kans!

Blauwdruk