Een ernstig probleem. Een hotel en een vliegticket waren nog wel te vinden, maar de inschrijving was allang gesloten. De Chicago Marathon is een populaire marathon en een van de zes world majors. Gelukkig kon ik via de Nederlandse tak van de International Politie Association (IPA) in contact komen met de Amerikaanse tak, IPA U.S.

Die brachten me op hun beurt in contact met twee collega’s die ons wel wilden helpen bij het alsnog bemachtigen van startbewijzen: Mary O’Conner, de president van de IPA-regio waar Chicago onder valt en Frank Gross van de Chicago Police Memorial Foundation. Al met al reisden we op vrijdag 6 oktober vol vertrouwen af naar de Windy City.

Daar werden we hartelijk ontvangen door de Memorial Foundation, een non-profit organisatie die zich inzet voor de familie van gevallen collega’s. De Stichting biedt ondersteuning en hulp aan de families van politieagenten uit Chicago die gedood of ernstig gewond zijn geraakt tijdens hun werk. Vervolgens zijn we nog even naar de Nike-store gegaan om de enige echte Paula Radcliffe te ontmoeten en nog wat laatste tips van haar te krijgen.

Zaterdag gingen we vroeg op pad om het voor ons geregelde startnummer op te halen. Daarna hebben we nog wat van Chicago bekeken. ’s Avonds zijn we bijtijds gaan slapen om goed voorbereid te zijn op de grote dag.

Windy City

Op zondag 8 oktober was het zover: de marathon van Chicago, mijn achttiende. Ik had er al veel over gehoord en nu ik hem gelopen heb kan ik hem iedereen aanraden. De start was overweldigend, overal stonden mensen langs de kant, elke wijk (29 stuks) had zijn eigen muziek, het was (te) mooi weer, de voorzieningen onderweg waren optimaal en het parcours was perfect en lekker vlak, zoals het hoort. Na de finish werden we door de Foundation opgevangen in het Hilton, waar eten en drinken klaar stond.

Memorial FoundationOverweldigend