Even voor de duidelijkheid: ik ben geen gebruiker van illegale drugs, geen producent en erin handelen doe ik evenmin. Ik ben ook geen pleitbezorger van het recreatieve gebruik van (nu nog) illegale drugs. Ik heb nooit drugs gebruikt en ben dat ook niet van plan, ook niet als het legaal zou worden.
Maar als lid van deze samenleving heb ik wel degelijk belang bij een ander beleid. Allereerst vind ik dat iedereen die daartoe in staat moet worden geacht in hoge mate zelf over zijn lichaam en gezondheid moet kunnen beslissen. Daarnaast wil ik af van de huidige drugscriminaliteit, die het onvermijdelijke gevolg is van de huidige politieke opstelling (verbod en repressie) tegenover het binnenlandse recreatieve gebruik van drugs.
Die drugscriminaliteit – met haar funeste gevolgen voor de veiligheid in onze samenleving – hebben we helemaal zelf gecreëerd. En met ‘we’ bedoel ik dan Amerika, de drijvende kracht achter alle drugsverboden. In 1953 namen de Verenigde Naties op initiatief van de Verenigde Staten een verdrag aan dat alle drugs voor recreatief gebruik in de ban deed. In de jaren daarna werd de lijst met verboden drugs telkens weer uitgebreid. Ook Nederland tekende het verdrag en verplichtte zichzelf daardoor de repressieve houding ten opzichte van drugsgebruik in eigen (straf)wetgeving na te leven.
Kijkend naar deze eerste fase zou je wellicht nog begrip kunnen opbrengen voor de ‘goede’ bedoeling (het dienen van de volksgezondheid). Er was toen nog geen sprake van een ; drugsgeweld was bij lange na nog niet aan de orde. Maar langzamerhand – vanaf begin jaren zeventig – verhardde de onderdrukking en werd het middel erger dan de kwaal.
Maatschappelijk belang
Wie in de geschiedenis duikt, ontdekt hele pijnlijke zaken. In zowel Midden- en Zuid-Amerika als in Azië werd geprobeerd de productie van coca en papaver tegen te gaan door het gebruik van fors geweld door leger, politie en paramilitaire groepen, inclusief gif spuiten, bombarderen en andere mensenrechtenschendingen op grote schaal. Vele onschuldige burgers lieten daarbij het leven en wat was het resultaat? Woekerende corruptie tot op het hoogste niveau, met zware wapens uitgeruste criminele drugsbendes en door drugs gefinancierde politieke strijd. Het gebruik en de prijzen van drugs bleven nagenoeg onveranderd. Een drugsvrije wereld na zoveel bloedvergieten? Ammehoela!
Drugsgebruik in de ban
In de jaren zeventig en tachtig voerde Nederland ten aanzien van drugsgebruik een opvallend tweesporenbeleid. Aan de ene kant gedoogden we als eerste land op de wereld het recreatieve gebruik van cannabis en lanceerden we spuitomruilprojecten voor drugsgebruikers om de verspreiding van hiv tegen te gaan. Tegelijkertijd bleef de achterdeur van de coffeeshops gesloten. Je mocht er uiteindelijk wel maximaal vijf gram cannabis per dag kopen, maar de coffeeshop moest dat illegaal (laten) verbouwen en illegaal naar binnen brengen. Je wordt niet vervolgd als je maximaal vijf plantjes in een potje hebt staan voor eigen recreatief gebruik, maar ze worden wel in beslaggenomen als de politie ze aantreft. Dat is vragen om ellende.
Fors geweld zonder resultaat