Verlies de menselijke maat niet uit het oog
‘Ziek zijn is een heel eenzaam proces. Het maakt niet uit welke ziekte je hebt. Heel veel moet je toch zelf doen en zelf verwerken’, stelt politiecollega Isa, die sinds de coronacrisis kampt met de heftige effecten van Long Covid. ‘Tegelijkertijd is het enorm lastig als je door je omgeving niet gehoord of gezien wordt. En dat de aandacht alleen bestaat uit de druk om toch maar weer zo snel mogelijk aan de slag te gaan.’
Het is de week van de zieke politiecollega. Een periode om de schijnwerper extra te richten op politiemensen die door ziekte langere tijd ontbreken op de werkplek. Of op de collega’s die er vanwege hun ziekte zelfs afscheid van moeten nemen. Zoals Isa die haar werk op de meldkamer moest opgeven door de gevolgen van Long Covid. Sterker nog, haar man nam hierdoor afscheid van de politie. Hij richt zich nu op de mantelzorg voor haar en haar ouders.
Officieel ziek thuis
Als ze teruggaat in de tijd komt ze eerst uit bij de onzekerheid van het begin. ‘In eerste instantie wijd je het aan de drukte op het werk. Of dat je toe bent aan vakantie. Misschien ben ik wel allergisch?’, geeft ze aan. ‘De harde stop kwam toen ik na een dienst zonder enige reden van de trap viel. Mijn hele mobiliteitssysteem was gewoon uitgevallen. Dat is eigenlijk het echte moment geweest dat ik officieel ziek ben gebleven.’
Het was echt mis
Vervolgens begon de gang door de medische molen. ‘Daar kwam nog bij dat het midden in de coronaperiode was, met alle lockdowns. Bovendien was er nog niet zo heel veel bekend over Long Covid’, vervolgt Isa. ‘In eerste instantie was de boodschap dan ook: kom maar niet naar het ziekenhuis, tenzij het bloedspoed is. Nou had ik van de val van de trap alleen een blauwe plek overgehouden. Dus daar vond ik mezelf niet onder vallen. Maar in mijn hoofd was het echt mis. Je voelt je echt knettergek worden.’
Naar binnen kruipen
De medisch specialisten zaten daarom al snel op het spoor van psychische oorzaken. ‘Maar een burn-out was het niet. Dat wist ik wel van de collega’s die dat hadden doorgemaakt. En een depressie ook niet, want die had ik na een zwangerschap ooit gehad. Ik voelde me bij die specialisten helemaal niet gehoord’, vertelt ze. ‘Gelukkig koppelde de bedrijfsarts mijn klachten op een gegeven moment aan covid. Die zei: ik zie hier de grootste mannen huilend naar binnen kruipen. Die komen niet meer vooruit. En bij jou zie ik hetzelfde.’
Niet zomaar buiten beeld
Buiten de ellende van lichamelijke en geestelijke klachten weegt vooral het rouwen over het werk een grote rol. Isa: ‘Ik deed het werk op de meldkamer echt met hart en ziel. Alleen weet je dat het echt voorbij is. Het gaat gewoon niet meer. Dan kom je echt in een rouwproces terecht, met alle stappen die daarbij horen. Op dat moment is het heel belangrijk dat de baas zijn menselijke gezicht laat zien. Dat je niet zomaar uit beeld verdwijnt, maar dat er bijvoorbeeld actief wordt meegedacht over een vervangende functie.’
Allerlei extra kosten
In haar persoonlijke geval kwam die ondersteuning vanuit de hoek van het loopbaan- en mobiliteitscentrum (LMC) van de politie. ‘Nu kan ik een aantal uren vanuit huis werken. Waarbij ik ook veel vrijheid heb om die uren in te vullen’, geeft ze aan. ‘Maar het gaat erom dat ik niet achter de geraniums wil gaan zitten. Bovendien moet iedereen beseffen dat een langdurige ziekte financieel ook heel veel betekent. Er komen allerlei extra kosten, terwijl je veel minder inkomsten hebt.’
Menselijke maat
Waar ze in elk geval ook voor wil waarschuwen, is de extra druk die vanuit de kant van de werkgever wordt geleverd. Isa besluit: ‘Heel vaak krijg je signalen als: je kunt toch wel een paar uurtjes aan de slag. Of dat je meteen maar plaats moet maken voor vervanging. Ik snap dat de huidige situatie rond capaciteit die opstelling veroorzaakt. Maar verlies alsjeblieft de menselijke maat en de sociale factoren niet uit het oog. Misschien is dat wel de belangrijkste boodschap.’
