Meldpunt intimidatie slechts bliksemafleider
De NPB heeft teleurgesteld gereageerd op de aankondiging van korpschef Erik Akerboom dat de Nationale Politie een nieuw meldpunt opent voor agenten die door collega’s worden gediscrimineerd of geïntimideerd. ‘De werkgever kiest weer voor het aanpakken van de uitwassen van de huidige werkcultuur in plaats van het actief hervormen van die cultuur ,’ constateert bondsvoorzitter Jan Struijs.
In de NRC van donderdag 1 augustus maakte Akerboom bekend dat de Nationale Politie een extra voorziening in het leven roept om gevallen van discriminatie, intimidatie en pesten op de werkvloer in beeld te krijgen. Gedupeerde medewerkers kunnen dit soort ongewenst gedrag nu ook al melden bij interne vertrouwenspersonen en meerdere loketten. De behandeling gebeurt dan echter door collega’s en dat is voor sommigen een te hoge drempel, aldus Akerboom in de NRC. Ook werken de huidige loketten soms langs elkaar heen, waardoor het voorkomt dat agenten hun verhaal meerdere keren moeten doen en sommige klachten uiteindelijk helemaal niet opgepakt worden.
Extra veiligheidsklep
Als een extra veiligheidsklep komt er nu een onafhankelijk meldpunt bij. Dat is onder meer bedoeld voor agenten die niet weten waar ze hun verhaal kwijt moeten of eerder niet de juiste hulp kregen. Zij leggen via de telefoon of per mail contact met het meldpunt, waarna een afspraak volgt waarin de klacht besproken wordt. Na dat gesprek kijkt het meldpunt of een bestaand loket deze klacht kan behandelen, anders volgt onafhankelijk onderzoek. De korpschef wordt zorgvuldig op de hoogte gehouden van de gang van zaken.
Sociaal buitengesloten
NPB-voorzitter Jan Struijs is niet erg onder de indruk. ‘De politie heeft een hardnekkige werkcultuur die te weinig openstaat voor diversiteit. Daardoor raken stelselmatig talentvolle en enthousiaste politiemensen sociaal buitengesloten. Niet is zo slopend als graag je werk doen, maar collega’s hebben die je het gevoel geven dat je er niet echt bij hoort vanwege bijvoorbeeld je huidskleur, geslacht, seksuele geaardheid of gezondheidsproblemen en die van het ene op het andere moment kunnen besluiten je dat nog eens in te peperen – individueel of in groepsverband. Werken in zo’n sociaal onveilige omgeving is in andere beroepen al niet lang vol te houden, maar helemaal niet als je politiewerk doet.’
Investering in tijd en aandacht
Het zijn volgens Struijs niet de individuele aanvallen die de werkgever moet aanpakken, maar de op exclusie gerichte cultuur die daaraan ten grondslag ligt. ‘Maar ja, het opbouwen van een nieuwe, sociaal veilige werkcultuur vereist een forse investering in tijd en aandacht. Die kan het korps zich niet veroorloven, met dank aan de onderbezetting bij de politie die de politiek al decennia in stand houdt. Dus wordt er maar weer volstaan met een nieuw meldpunt. Een prima bliksemafleider wellicht, maar meer ook niet.’