Fjällräven Classic, de tocht!
De Fjällräven Classic wordt beschouwd als een van de mooiste hikingtochten ter wereld en als een van de zwaarste. Maar iedereen die meerdere dagen achter elkaar zes tot acht uur kan wandelen moet hem kunnen uitlopen, zo werd ons in den beginne verteld. Na een half jaar voorbereiding en honderden trainingskilometers vertrok onze politie-expeditie op 6 augustus naar Zweden.
Een korte vlucht bracht ons in Stockholm, waar we naar het Arlanda Airport-hotel werden gebracht voor de eerste van twee overnachtingen. Op 7 augustus genoten we van een dagje cultuur in de Zweedse hoofdstad. Een dagje rust om even te acclimatiseren. Als je houdt van stedentrips kan ik je Stockholm aanbevelen: een hele mooie stad! Kijk alleen uit als je een rondje geeft; van de alcoholische versnaperingen zijn de prijzen even hoog als de bergtoppen in Lapland. Op 8 augustus vertrokken we naar Kiruna in het hoge noorden, wederom een korte vlucht.
Volop voorbereidingen
Een drukke dag volgde, maar achteraf gezien stelde hij natuurlijk niets voor vergeleken bij wat ons nog te wachten stond. Allereerst de tent opzetten op camping Ripan. Camping? Gewoon een veld voor een sporthal en alles binnen een straal van een kilometer ademt Classic uit. Op de velden en heuvels stonden zo’n 200 tenten.
Voor de sporthal kon je het gevriesdroogde eten proeven, de gasflesjes ophalen voor het koken en de bagage afgeven die je pas na de finish weer nodig had. Vanaf dat moment was ik alleen met mijn rugzak - en natuurlijk tweeduizend andere mensen met ongeveer dertig verschillende nationaliteiten.
In de sporthal waren geen gymtoestellen te bekennen. Wel bakken met zakjes voedsel, standjes met kleding, uiteraard in de uitverkoop, koffie, lekkernijen en bovenal heel veel vriendelijke, gelijkgestemde en gelijk geklede mensen. Na het ontvangen van onze trekkerspas namen we een moment voor een mooie groepsfoto onder het welbekende logo.
De start
Na een nacht van 2,5 uur slapen – niet omdat het de hele nacht licht was, maar gewoon van de spanning – stonden we om vijf uur op voor een busreis naar het echte startpunt. En toen, uiteindelijk, op 9 augustus om 09:00 uur was iedereen van ons team vertrokken voor de Fjällräven Classic 2019: honderdtien kilometer hiken in vijf dagen tijd.
Ik zeg pomtiedomptiedom, lekker wandelingetje. De eerste kilometers waren echt a walk in the park. Mooi uitzicht, af en toen een kiezeltje dat je weg kon trappen, mooie rechte paden. Boompjes en struiken, mooi groen. ‘Is dit alles,’ zou Doe Maar zeggen.
De route
De tocht voerde ons vanaf Nikkaluokta via Kebnekaise, Singi, Sälka, Tjäktja, Alesjaure en Kieron (Abiskojaure) naar Abisko, waar de finish was, 110 km verderop dus. Dit waren ook de plaatsen waar je een stempel moest halen voor je trekkerspas. Eén stempel vergeten? Geen medaille! Eerste dag: 24 km; tweede dag: 25 km; derde dag: 27 km; vierde dag: 21 km en vijfde dag: 14 km. Circa zei men. Ongeveer dus. In de eerste drie dagen stegen we naar een maximale hoogte van 1.140 meter op de Tjäktja-pas.
Stenen en rotsen
Na een paar kilometer veranderde het uitzicht en de ondergrond. Negentig van de honderdtien km moesten we over stenen, rotsen, kiezels en keien lopen. Volgens ons waren alle stenen van de hele wereld daar speciaal voor de Classic neergelegd! Bij elke stap moest je ontzettend geconcentreerd zijn om je voet goed neer te zetten. Eén verkeerde stap kon een val betekenen met als mogelijk gevolg einde Classic. Veel deelnemers vielen, ook ik, maar gelukkig niet met hele nare gevolgen. We staken snel stromende rivieren en beken over door van steen naar steen te hoppen. Een enkeling haalde daarbij een nat voetje.
Planken
Ongeveer vijftien km van de tocht moesten we over planken, sommige goed begaanbaar, de meeste vermolmd en afgebrokkeld. De plankenpaden waren ook vaak niet breder dan twee planken van tien centimeter met een kleine tussenruimte. Ook hier moest je geconcentreerd zijn en blijven om niet te vallen. De overige vijf km was begaanbaar pad. Dat was wat de Classic inhield.
Zware beproeving
Aan het begin zei ik circa bij de afstanden. Dik 90 km van de route was geen rechte weg, je hupte van links naar rechts om zo goed en veilig mogelijk neer te komen. We kunnen dus gerust nog een aantal kilometers bij die 110 optellen! Niet alleen het grote aantal kilometers, maar ook het constante stijgen en dalen was zwaar. Vijf dagen lang heuvel op, heuvel af, berg op en berg af. Op het hoogste punt van 1.140 meter stonden we in de sneeuw en in de regen. Gevoelsmatig was het rond het vriespunt!
Diepe dalen, hoge bergen
Ik heb grenzen verlegd. Beter nog: ik heb bergen verlegd, bergen aan de kant geschoven. Mijn teamgenoten en ik zijn door diepe dalen gegaan en we hebben hoge bergen bedwongen, letterlijk en figuurlijk. Per jaar doen er 2.000 mensen mee aan de Classic en dit jaar was de vijftiende editie. Met ongelooflijk veel trots kan ik zeggen dat ik één van de 30.000 mensen ben die deze slijtageslag ‘overleefd’ en uitgelopen heb. Het voelt als een gigantische overwinning die je als een beer zo sterk maakt. We zijn als team 100 uur en iets meer dan zeven minuten onderweg geweest, inclusief bivakkeren.
De finish
Vlak voor de finish even een glorie- en euforiemoment voor het team. De trots die ik voel als ik naar bovenstaande foto kijk is immens, een gevoel dat ik de rest van mijn leven zal koesteren! Kei- en keihard getraind en voorbereid om die 110 km eruit te ranselen en als team over de finish in Abisko te komen, zonder kleerscheuren en met ons allen! Onder de finishvlag door, bejubeld, toegejuicht en onder applaus van tientallen mensen die je staan op te wachten, mensen van de organisatie, hikers die al gefinisht waren, maar ook lokale bevolking en kinderen die je een high five gaven, kippenvel gewoon. Rest nog één ding dat ik net zo zal koesteren als de trots op mijzelf en het team en dat is de medaille aan het eind, mijn dikverdiende medaille.
Ik vond het leuk om jullie in blogvorm mee te nemen op de lange weg die de politie-expeditie heeft afgelegd. Ik ben de eenheid dankbaar voor de unieke kans die ik heb gekregen. Ik ben de Stichting Hiking & Adventures (Hans, Joost, Michel en Tom) dankbaar voor hun begeleiding. Ik ben Marry, Hans en Dennis dankbaar voor hun ondersteuning, oren en schouders. De Classic is een extreme vorm van sport. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal geeft het een boost. Mijn vertrouwen in mezelf en in mijn omgeving was wat verloren geraakt. Door deze bijzondere ervaring zijn beide gegroeid.
De Stichting Hiking & Adventures is opgezet door politiemensen die collega’s, partners en ketenpartners een onvergetelijke ervaring bezorgen op tochten zoals deze Classic.