Nine Kooiman Bondsvoorzitter

Werkbezoek Forensische Opsporing

Het is Valentijnsdag wanneer ik meedraai met de Forensische Opsporing (FO) Midden-Nederland. De wereld buiten viert de liefde, de wereld van de FO is een andere. Triggerwarning: onderstaand verslag is mogelijk heftig om te lezen voor mensen met PTSS.

Ik mag drie keer letterlijk naast de medewerkers staan en door hun ogen het plaats delict (PD) bekijken. Het wordt al snel duidelijk dat zij anders kijken dan ik gewend ben. Eerst goed analyseren, niks invullen nog, alle scenario's en beelden verzamelen en dan heel grondig, puntsgewijs, beelden vastleggen en bewijs veiligstellen. Ze verzamelen de puzzelstukjes, maar leggen ze nog niet. Daar komt ook de samenwerking met de tactische opsporing bij aan te pas. Het is een bijzonder maar belangrijk samenspel. 

Verkeersongevallen
Dat klinkt heel overzichtelijk maar de realiteit is een andere. Want als ik twee keer mee ga bij een verkeersongeval, blijkt het nog maar knap lastig om het PD ‘rustig te houden en de sporen veilig te stellen’. Lintjes die worden genegeerd in een drukke binnenstad, auto’s die geparkeerd zijn over sporen, verdrietige maar ook heel veel nieuwsgierige omstanders die nu een verhaal willen hebben. Het zijn de ongelukken met zwaar lichamelijk letsel waar FO onderzoek doet. 

PD-management
Op deze dag verliezen twee ouders plots hun kind bij een ongeval. Het maakt me knap woedend dat nadat ik dit bericht heb gehoord, mensen zonder enig begrip door het politielint lopen, dwars door alle sporen heen, omdat ze geen minuut wilden omlopen. Ja het klopt, het lint had misschien beter bewaakt kunnen worden, de afzetting had beter gekund, maar in de hectiek zijn de collega’s allemaal andere mensen (die zojuist alles gezien hebben) aan het opvangen. PD-management blijkt een vak. 

Overleden jongeman
Hoe anders is het als ik op mijn laatste PD van die dag bij een witte tent aankom met drie mensen in witte pakken. De rust op het PD is in schril contrast met de verkeersdelicten. Het is een suïcide, hoewel ik dat uiteraard niet zo mag vaststellen. De schouw moet immers nog beginnen. Het is echter wel duidelijk dat ik getuige ben van een tragedie. De drie ‘witte pakken’ (twee FO-medewerkers en de schouwarts) bewegen zich respectvol en met uiterste precisie rondom de overleden jongeman. Ze blijken als drie-eenheid uitermate goed op elkaar ingespeeld. 

Puzzelstukjes
De schouwarts nodigt me uit om de schouw bij te wonen en legt me in detail uit wat hij ziet en vraagt me hardop mee te analyseren. De schouwarts blijkt een begaafd docent en te midden van verlies laat hij de kracht van de analyse zien. De puzzelstukjes die ze met z’n drieën verzamelen, vastleggen, hardop uitspreken en uiteindelijk samenvoegen, het is helend te noemen. Zij brengen namelijk de antwoorden op vragen die anders onbeantwoord bleven. 

Op Valentijnsdag hebben twee mensen het leven gelaten en voor de nabestaanden zal deze dag nooit meer hetzelfde zijn. Maar wat ben ik onder de indruk van de forensisch medewerkers die (alle dagen) in dit verdriet op allerlei pijnlijke vragen de antwoorden verzamelen waar de nabestaanden zo’n behoefte aan hebben. 

Respect
PS: Alex, veel dank dat ik weer eens mee mocht draaien met je. In de tijd dat je bij mensenhandel werkte heb je mijn beeld op de wereld al eens laten kantelen en ook deze dag heb je (met jouw collega’s) mijn wereldbeeld verrijkt. De dood was voor mij altijd al een natuurlijk begrip, maar dat FO zo wezenlijk licht kan laten schijnen op heftige incidenten maakt dat ik nog meer respect heb voor het werk dat jullie doen. Jullie zijn het lichtje in een soms pijnlijke duisternis. Een essentiële schakel in de blauwe opsporingsketen. Ik gun veel mensen zo'n betrokken OE toe die geregeld meedraait op de werkvloer en in de auto tegen een vakbondsvoorzitter blijft praten over zijn zorgen voor de mensen in zijn team.

Meer over:
Blog