Toneelvereniging PTSS?!?
Op Twitter volg ik een handjevol collega’s en oud-collega’s die een dagelijkse strijd voeren tegen het posttraumatisch stresssyndroom (PTSS) én de Nationale Politie. Ze delen daar hun verdriet, hun angsten, frustraties, ervaringen en boosheid. Zij schetsen bij voortduring een bijna surreëel beeld van hoe de Nationale Politie nog altijd omgaat met deze groep door het werk beschadigde mensen.
Een paar voorbeelden. Het eindeloos opnieuw moeten invullen van formulieren. Herkeuring op herkeuring, ook nadat de PTSS al is vastgesteld door de speciaal daarvoor ingerichte politiepoli in Diemen. Procedures die niet maanden maar járen duren en waarbij de werkgever al te vaak vervalt in algehele radiostilte. Zelfs op aangetekende brieven wordt niet gereageerd.
Dan de commissie van ‘wijzen’ die moet beoordelen of de PTSS al dan niet samenhangt met ervaringen tijdens het politiewerk. Die commissie noemde de zelfmoord van een collega een ‘akelig incident’, maar ‘niet buitensporig’. Hoe kun je dat in hemelsnaam voor een ander bepalen? Om nog maar te zwijgen over de oud-collega die voor een officieel gesprek werd uitgenodigd op de locatie waar zij een van haar traumatiserende ervaringen meemaakte.
Blauwdruk
Let wel: professor Berthold Gersons voorzag de politieorganisatie in 2012 al van een blauwdruk voor het professioneel omgaan met PTSS. We. Zijn. Zes. Fucking. Jaar. Verder. Daarom schakelde ik dinsdag opnieuw met bovenmatige interesse in op het televisieprogramma EenVandaag. Benieuwd naar wat korpschef Erik Akerboom te vertellen had. Ik had mijn tijd beter kunnen besteden: zijn antwoorden bleven oppervlakkig en wars van enige emotie. Wat een gemiste kans!
Cultuurprobleem
Natuurlijk ligt hier een cultuurprobleem aan ten grondslag, al denk ik dat het verder gaat dan collega’s en leidinggevenden die de signalen van PTSS niet (kunnen) onderkennen, zoals korpschef Akerboom vertelde. Zoals ik eerder al eens schreef is het praten over emoties de achilleshiel van de politiemens. Dat doen we liever niet, want dat associëren we – ten onrechte – met zwakte. Zwakte die, naar wij vrezen, je geloofwaardigheid als politiemens aantast. We durven onszelf nog altijd niet bloot te geven als we voelen dat het niet goed met ons gaat. De leidinggevenden vragen te weinig door, ook al zien ze de signalen wel.
Kafkaëske toestanden
Maar dat is geen verklaring voor de Kafkaëske juridische mallemolen waarmee PTSS-slachtoffers geconfronteerd worden. Die is immers helemaal niet ingericht door directe leidinggevenden en naaste collega’s. Waarom is de afhandeling van deze zaken een zakelijk doel op zich geworden, zonder medeleven en piëteit, in plaats van het naar eer en geweten afhandelen van een ereschuld?
Waarom bepalen ongeloof en wantrouwen het traject dat collega’s met PTSS moeten doorlopen. Een collega met PTSS verliet even een gesprek met drie politiecollega’s die zich over zijn zaak moesten buigen. ‘Die groep fokt elkaar op,’ zo werd er lafjes tijdens zijn afwezigheid gezegd. ‘Sommige collega’s hebben gewoon 20 jaar bij de toneelvereniging gezeten. Die proberen er een slaatje uit te slaan,’ aldus de drie ‘collega’s’. Ik denk een van hun stemmen te herkennen en val van mijn geloof. Et tu, Brute?
Lees hier en hier eerdere blogs van Marijke Kemna over de personeelszorg binnen de Nationale Politie.
SPECIALE AANBIEDING VOOR NPB-LEDEN
In het NPB-zwartboek ‘Zie me staan’ beschrijft Trea van Vliet op basis van persoonlijke interviews de verbijsterende ervaringen van zeven collega’s die door hun politiewerk het slachtoffer werden van PTSS – en hoe de politieorganisatie daar vervolgens mee omging. NPB-leden kunnen gratis een exemplaar aanvragen via de NPB-app. Doe je dat vóór 29 mei, dan krijg je het boek ook gratis toegestuurd. Vanaf 29 mei brengen we (alleen) de verzendkosten in rekening.
Niet-leden kunnen het boek kopen voor € 14,95. Vul hiervoor het speciale digitale bestelformulier in. Wanneer je het formulier hebt ingevuld kun je € 14,95 overmaken naar: NL41RABO0331128411 t.n.v. Nederlandse Politiebond, Utrecht onder vermelding van: ‘Zie mij staan’. LET OP: De naam die je invult op het formulier moet hetzelfde zijn als de naam van het rekeningnummer waarvan je het bedrag overmaakt!