Politie in de haarvaten van de samenleving

Proactieve politie
Dat is (was) namelijk de kracht van de Nederlandse politie. Deze specialisatie waar we trots op waren, is helaas niet meer wat het tien jaar geleden was. Ondanks onze waarschuwingen, die duidelijk naar voren komen in het rapport van Van Vollenhoven, hebben we een reactieve (justitiële) politie gecreëerd die pas optreedt als het al mis is gegaan. Proactief politiewerk is op veel plekken overgenomen door wijk- en jeugdboa’s, die op veel plekken de eerste aanspreekpunten zijn geworden (en dit overigens goed doen). Burgemeesters hebben nauwelijks nog invloed op de lokale inzet van de politie, wat ertoe heeft geleid dat de politie verder van de samenleving is komen te staan.

Midden in de samenleving
Het goede nieuws is: het is nog niet te laat om het tij te keren. Maar dit vraag wel om prioritering. En om keuzes en werk weghalen bij de politie dat van oorsprong en wettelijk gezien helemaal geen politietaak is. Ik ben in ieder geval voor een proactieve politie voor iedereen, in de wijk, midden in de samenleving en met (wijk)agenten op de koffie in het buurthuis, bij de boswachter en nabestaanden van een slachtoffer van een ongeval. Zichtbaar als verkeersregelaar, toezichthouder en aanspreekpunt op een lokale braderie, bij de kermis en zelfs op Facebook. Werk dat we de afgelopen jaren deels (en soms zelfs helemaal) hebben uitbesteedt aan externe partners. Goed voor de werkdruk maar niet goed voor het imago.

Pieter van Vollenhoven pleit in zijn advies aan de Tweede Kamer voor een herinvoering van de wijkpolitie. Dit is een serieus te nemen advies, aangezien de afwezigheid van de politie leidt tot een verlies van verbinding tussen de overheid en de samenleving.