Het is echt schandalig dat het in zo’n welvarend en prachtig land zover kan komen. Op bijna alle wijkteams liggen de plankzaken metershoog. Aangifte doen kan in veel gevallen sowieso pas na een paar weken, maar of en wanneer een zaak wordt opgepakt is helemaal afwachten geblazen.

Veel mensen hebben nog het beeld van een wijkagent als ‘bromsnor’, maar feitelijk zijn dit brigadiers met veel werkervaring. Binnen de politieorganisatie worden ze momenteel op grote schaal ingezet als operationele coördinatoren in de noodhulp en horeca. Zeg maar zoals de sergeant in het first responder team in series en films. De wijkagent haalt dus bij lange niet de officiële norm dat hij 80 procent van zijn werktijd met zijn wijk bezig is en 20 procent met andere politieklussen. Het is eerder andersom.

Ik sprak vorige week een wijkagent van een dorp in de buurt van een grote stad. Daar was al weken een inbraakgolf gaande, maar de politie had geen capaciteit voor onderzoek en extra surveilleren. Laat staan dat er mensen vrijgemaakt konden worden om een actie op te zetten en de inbrekers in de val te lokken. Ooit was dat anders, vertelde de wijkagent. ‘Toen lagen we een week onder camouflagenetten in voortuinen en fietsten en reden in onopvallende auto’s rond. Aan het eind van die week hadden we de inbrekers op heterdaad te pakken. Die tijd is voorbij en dat is een slechte zaak voor de veiligheid van Nederland.’ Over de overvallen, straatroven en ondermijnende criminaliteit hebben we het dan nog niet gehad.

Ik zie om me heen dat collega’s het steeds zwaarder krijgen. We zijn alleen nog bezig met het verlenen van noodhulp of het houden van toezicht bij evenementen en in de horeca. Daarbij worden we steeds vaker met geweld geconfronteerd en hebben we amper tijd om tussendoor even op adem te komen. Ondertussen houden allerlei systemen en leidinggevenden in de gaten of je de administratie wel goed en op tijd verzorgt, met als gevolg dat veel collega’s daar in hun vrije tijd verder mee gaan.

Ik zie en hoor jonge collega’s die ooit vol enthousiasme bij de politie solliciteerden en van plan waren om tot hun pensioen ons land te dienen. Nu dreigen ze om te vallen en praten openlijk over banen buiten de politie. Tien jaar geleden was dit ondenkbaar. Over dat onderwerp werd niet of nauwelijks gesproken.

In de val lokkenOmvallende collega’s

De minister vindt dat de politie zelf de problemen met de onderbezetting moet oplossen door lokaal keuzes te maken en prioriteiten te stellen. Dat is het probleem afschuiven en weigeren je verantwoordelijkheid te nemen. Eerst overhaast en ondoordacht reorganiseren, bezuinigen, onvoldoende personeel aannemen, van alles prioriteit geven en niet maar de werkvloer luisteren en nu mogen we het zelf oplossen?